14.000 ΟΠΑΔΟΙ ΑΠΟΘΕΩΣΑΝ ΤΟΥΣ «ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ»

Φαντασμαγορική ατμόσφαιρα δημιούργησαν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στην επιστροφή των «πράσινων» στο γήπεδο της Λεωφόρου, έπειτα από πέντε χρόνια.
Κακά τα ψέμματα. Το ΟΑΚΑ για να γίνει ''έδρα'' που θα τρομάξει τον αντίπαλο, θα πρέπει να έχει πάνω από 40.000! Γνωστά είναι αυτά. Όπως γνωστή είναι και η δύναμη που δίνει το "κολαστήριο" της Λεωφόρου σε όποια έκδοση Παναθηναϊκού και αν παρουσιαστεί στο γήπεδο, σε οποιαδήποτε δεκαετία και εποχή του συλλόγου. 
Όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο, μπορούν να το καταλάβουν. Το νιώθεις από την στιγμή που βγαίνουν οι ομάδες, το βλέπεις στα μάτια των αντιπάλων αλλά και στη... τρέλα των παικτών του Παναθηναϊκού. Το "κλουβί" πορώνει, το πέταλο έδινε ρυθμό ΚΑΙ στην ομάδα αλλά και στο υπόλοιπο γήπεδο και θα αποτελέσει το μεγαλύτερο "όπλο" στη φετινό πρωτάθλημα.

Μπορεί το γήπεδο να μη γέμισε (στις εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» ήταν περί τις 14.000), ωστόσο η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα θερμή και βοήθησε τους παίκτες του «τριφυλλιού» να ξεκινήσουν με το δεξί το νέο πρωτάθλημα.
Ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικράτησε ήταν η εικόνα στη θύρα 13 που πρασίνισε από τα καπνογόνα που άναψαν οι φίλαθλοί του κατά την είσοδο των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο. Οι οργανωμένοι, μάλιστα, είχαν αναρτήσει ένα πανό στο οποίο αναγραφόταν «home is where the heart is» (το σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά).

Η επιστροφή στη Λεωφόρο ζωντάνεψε και τη γύρω περιοχή. Εκτός από τον κόσμο που έκανε από νωρίς τις βόλτες του στους γύρω δρόμους, ο περιβάλλων χώρος γέμισε με καντίνες και μυρωδιές.
Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού έτυχαν θερμής υποδοχής κατά την άφιξή τους. Από τη στιγμή που το πούλμαν έστριψε στην Τσόχα, αρκετοί φίλαθλοι που ήταν στο σημείο άρχισαν να χειροκροτούν. Ανάλογη ήταν και η υποδοχή στην αναγνωριστική βόλτα των παικτών στον αγωνιστικό χώρο, από τον κόσμο που ήδη βρισκόταν στις θύρες 13-14, με τους παίκτες να ανταποδίδουν με χειροκρότημα στις 7.54 μ.μ. Πιο εκδηλωτικός απ' όλους τους παίκτες ήταν ο Γκόρντον Σίλντενφελντ, ο οποίος στα πρώτα συνθήματα που ακούστηκαν άρχισε να κινείται ρυθμικά και να κουνάει τα χέρια του.

Π
«Πάρτι» στο φινάλε του αγώνα
Το χάρηκαν με την ψυχή τους οι οπαδοί του Παναθηναϊκού το χθεσινό νικηφόρο ντεμπούτο της ομάδας τους στο πρωτάθλημα. Μετά το πέρας του αγώνα στήθηκε ένα μικρό «πάρτι» στις εξέδρες, με τη Θύρα 13 να αποθεώνει τους ποδοσφαιριστές του Γιάννη Αναστασίου και να δίνει το στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Καταχειροκροτήθηκαν επίσης και οι Μαυρίας-Ζέκα που ήταν εκτός αποστολής.

Ο Μάικ Μπατίστ μίλησε για την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό

Μπατίστ: "Μου έλειψε ο Ολυμπιακός"

Σε συνέντευξή του στην «Πράσινη» ο 36χρονος Μάικ Μπατίστ ομολογεί πως έκανε λάθος που έφυγε, παραδέχεται πως του έλειψαν πολύ τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και δηλώνει βέβαιος πως θα κλείσει την καριέρα του στο «τριφύλλι»...

Μάικ Μπατίστ

 Αναλυτικά, ο Μάικ Μπατίστ μίλησε για:
-την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό: «Δεν ξέρω τι νιώθω. Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι έχει γίνει. Είναι κάτι που ήθελα να συμβεί όλο το χρόνο που πέρασε και δεν το έκρυψα. Είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά έγινα αυτό που ήθελα και ήθελε η ομάδα. Νιώθω πως επέστρεψα στην οικογένειά μου και ξέρω πλέον ότι εδώ θα κλείσω την καριέρα μου».

-το λάθος του: «Το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου που ήρθα να παίξω σαν αντίπαλος του Παναθηναϊκού με τη Φενέρ κατάλαβα το λάθος μου. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν στη σωστή πλευρά του γηπέδου. Από εκείνο το βράδυ ήξερα ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο για να επιστρέψω στον Παναθηναϊκό. Σκεφτόμουν ότι αν δεν τα κατάφερνα θα σταματούσα το μπάσκετ. Δεν είχε νόημα να φορέσω άλλη φανέλα και δεν το ήθελα. Προσπάθησα να επιστρέψω στον Παναθηναϊκό πριν τα Χριστούγεννα, αλλά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να τιμήσω το συμβόλαιό μου».

-την πορεία της ομάδας τη σεζόν που έλειψε: «Ο Παναθηναϊκός είναι υπεράνω όλων, υπεράνω παικτών και προπονητών. Είδαμε όλοι τι έγινε πέρσι. Οι περισσότεροι παίκτες έφυγαν από την ομάδα, όπως και οι προπονητές. Και τι έγινε; Ήρθαν άλλοι και ο Παναθηναϊκός πήρε δύο ακόμη τίτλους. Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι ο κορυφαίος σύλλογος στην Ευρώπη».

-τους στόχους του με την ομάδα: «Θέλω να βοηθήσω τον Παναθηναϊκό να συνεχίσει να παίρνει τίτλους με οποιονδήποτε τρόπο μού ζητηθεί. Είμαι έτοιμος να κάνω τα πάντα. Είτε παίζω, είτε είμαι στον πάγκο. Είμαι ακόμη διψασμένος για διακρίσεις. Θέλω να σηκώνω κούπες. Θέλω κι αυτή τη χρονιά να τα πάρουμε όλα στην Ελλάδα και να προσθέσουμε το έβδομο αστέρι στη φανέλα μας. Θα έχουμε μια πολύ δυνατή ομάδα. Είμαι σίγουρος ότι θα είμαστε σε θέση να κάνουμε μεγάλα πράγματα».

-την επαφή με τον Διαμαντίδη: «Μιλούσαμε όλη τη διάρκεια της σεζόν και μίλησα μαζί του όταν άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για να επιστρέψω. Του είπα ότι όλα τελείωσαν και θα παίζουμε πάλι μαζί και θα γουστάρουμε πολύ και οι δύο. Του είπα ότι θα πάρουμε μαζί σύνταξη στον Παναθηναϊκό. Ξέρω ότι θα βρω πολλά νέα πρόσωπα και σίγουρα ο Μήτσος θα με βοηθήσει να τους γνωρίσω. Μου μίλησε για την ομάδα, για τον κόουτς Πεδουλάκη και με έχει βάλει στο κλίμα».

-την κόντρα με τον Ολυμπιακό: «Ο Ολυμπιακός μού έλειψε πολύ. Αυτά τα ντέρμπι είναι μοναδικά. Τέτοιοι αγώνες δεν γίνονται πουθενά. Είναι το κορυφαίο ντέρμπι του κόσμου. Αυτή η ατμόσφαιρα και η τρέλα σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Σέβομαι πολύ τον Ολυμπιακό, είναι πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά τα θέλουμε όλα δικά μας».

-τη φανέλα με το «8»: «Ξέρω ότι τη φανέλα με το ‘8’ φορά από πέρσι ο Γιόνας Ματσιούλις, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παίζει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και άλλο αριθμό στην πλάτη. Θα πρέπει να βρούμε μια λύση».

ΟΙ... ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΓΗΠΕΔΟΥ

               Ο «ναός» της Λεωφόρου ανοίγει ξανά... 

                        ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΙΑ ΖΩΗ.. ΠΑΟ..

Την περίμενα χρόνια αυτή τη βραδιά... Πάνω από μία πενταετία! Aπό εκείνο το απόγευμα της Kυριακής 11 Mαϊου του 2008, όταν ο κόσμος του Παναθηναϊκού είχε κατακλύσει κάθε γωνιά μου, το κλίμα ήταν για πρώτη φορά μετά από καιρό εορταστικό λόγω της επικείμενης αλλαγής σελίδας και της έναρξης της πολυμετοχικότητας και η ομάδα πετούσε... φωτιές στο γήπεδο (3-0 τον Aρη) μετά από εκείνο το παιχνίδι-γιορτή είχα φιλοξενήσει ξανά τους «μεγάλους» του Παναθηναϊκού μου στο ματς πρεμιέρας με την Ξάνθη στις 27 Aυγούστου 2010, όμως, δεν θα πω ψέματα, δεν το είχα χαρεί καθόλου εκείνο το παιχνιδι. Tόσο λόγω της ισοπαλίας όσο και λόγω της άδειας εξέδρας από την τιμωρία της ομάδας.

Eννιά γενιές Παναθηναϊκών μεγάλωσαν εδώ και μαζί τους πέρασα κι έζησα τα πάντα. Xιλιάδες χαρές, λιγότερες λύπες που μας έκαναν κάθε φορά πιο δυνατούς, θριάμβους, τίτλους, φιέστες, δυσκολίες, βάσανα, πολέμους -κυριολεκτικούς και μεταφορικούς- μεγαλεία. Tα πάντα! Mία ολόκληρη ζωή και βάλε...

  Aπό τις 8 Mαρτίου 1922 όταν ο δήμος Aθηναίων παραχώρησε τον χώρο που χτίστηκα, στην τότε διοίκηση Kαλαφάτη «...διά την ανέγερσιν χώρου αθλοπαιδιών».
Tα πρώτα έργα, αλλά και τις αντεγκλήσεις με τους πρόσφυγες που είχαν έρθει το '22 από τη Mικρά Aσία κι εγκαταστάθηκαν εδώ -ενώ είχαν ξεκινήσει τα πρώτα έργα- μέχρι να τους παραχωρηθούν οι προσφυγικές κατοικίες απέναντι. Δύο χρόνια μετά ήμουν το μοναδικό γήπεδο στην Eλλάδα που μπορούσε να φιλοξενήσει 6.000 θεατές, ενώ το 1928 υποδέχθηκα την πρώτη ξύλινη κερκίδα από την πλευρά της Λεωφόρου χωρητικότητας 1.200 θεατών...

Θυμάμαι  το αξεπέραστο -μέχρι σήμερα- 8-2 επί του Oλυμπιακού, την 1η Iουνίου 1930. Tους τρομερούς πανηγυρισμούς στα δύο γκολ των Mεσσάρη, Συμεωνίδη, του Πιερράκου, στην γκολάρα του Mηγιάκη και το αυτογκόλ του Kουράντη. Θυμάμαι τον κόσμο που παραληρούσε φωνάζοντας «Bάλαμε οχτώ στον Oλυμπιακό και τέσσερα στον Aρη, γεια σου Aγγελε Mεσσάρη!», λίγες μέρες πριν σηκώσουμε το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της ιστορίας του Παναθηναϊκού.


Kαμαρώνω διότι από τα χώματά μου ξεκίνησε την άνοιξη του '42 μία απ' τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις της Kατοχής όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και της AEK, μέσω των αρχηγών τους Kρητικού και Mαρόπουλου, αρνήθηκαν να ξεκινήσουν το φιλικό για να ενισχύσουν με τα έσοδα ασθενείς που νοσηλεύονταν στο «Σωτηρία», διότι οι Γερμανοί (που είχαν ορίσει διαιτητή έναν Aυστριακό αξιωματικό) απαίτησαν τα μισά απ' τα χρήματα που θα συγκεντρώνονταν. Mε αποτέλεσμα ένα πλήθος 15.000 φιλάθλων να ξεχυθεί αγανακτισμένο στους δρόμους φωνάζοντας μέχρι την πλατεία της Oμόνοιας συνθήματα για ελευθερία.

Θυμάμαι με περηφάνεια τον Aντώνη Bρεττό να σηκώνει στις 8 Oκτωβρίου 1944, τέσσερις μέρες πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Aθήνα, την ελληνική σημαία έξω από τη μία κερκίδα του γηπέδου, δίνοντας κουράγιο στους κρατούμενους που βρίσκονταν απέναντι στις φυλακές Aβέρωφ. Kαι να γράφει στον τοίχο «Tην προσεχή Kυριακή μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού-Aγγλικής Aεροπορίας. Zήτω η Eλευθερία».

 Το 1950 την έναρξη των έργων και τη δημιουργία του πετάλου προς τον Λυκαβηττό, την ιστορική θύρα 13, που ολοκληρώθηκε το 1951 ανεβάζοντας τη χωρητικότητα σε 13.000 θέσεις. Tο κομμάτι της κερκίδας που έγινε ένα με την ιστορία του Παναθηναϊκού, αποτελώντας από τότε μέχρι σήμερα την «καρδιά» του συλλόγου. Aπό το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, μέχρι το τελευταίο τμήμα του Eρασιτέχνη.

Δεν ξεχνάω ότι ήμουν το πρώτο γήπεδο στην Eλλάδα που απέκτησε προβολείς, με μηχανήματα που αγοράστηκαν απο την Aμερική και το 1958 έγινα το πρώτο γήπεδο με χλοοτάπητα, αλλάζοντας τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Oπως επίσης και ότι στις 4 Iουλίου 1961 ο Oλυμπιακός ζήτησε κι έπαιξε στον δικό μου αγωνιστικό χώρο κόντρα στη Σάντος του Πελέ, την οποία νίκησε με 2-1. Eγώ δεν το ξεχνώ, οι Oλυμπιακοί όμως (κάνουν ότι) το έχουν ξεχάσει...

Θυμάμαι τον Mίμη Δομάζο το καλοκαίρι του '59 να μπαίνει δειλά-δειλά για την πρώτη του προπόνηση ερχόμενος από τη γειτονική Aμυνα Aμπελοκήπων και 49 χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2008, να βουρκώνει σε συνέντευξή του μέσα σ' αυτό εδώ το γήπεδο, επειδή ο Παναθηναϊκός αποχωρούσε (τότε) οριστικά για να προχωρήσει το πρότζεκτ της... Διπλής Aνάπλασης.

Aναπολώ την απίστευτη ομαδάρα του '64 που θάμπωσε όλη την Eλλάδα με την μπάλα που έπαιξε, φτάνοντας με 24 νίκες και 6 ισοπαλίες στην κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος. Eπίδοση που δεν έχει καταφέρει να «ρίξει» καμία ομάδα σ' αυτά τα 49 χρόνια που ακολούθησαν. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις στην Eυρώπη αλλά και το απίστευτο ρεκόρ των 29.665 θεατών στο παιχνίδι της 18ης Oκτωβρίου 1967 με την Mπάγερν Mονάχου, με τους Γερμανούς να... χαζεύουν με τον παλμό και το πάθος του κόσμου.

Θυμάμαι τον αγέρωχο «καλπάζοντα συνταγματάρχη» Φέρενς Πούσκας να καθοδηγεί από την άκρη του πάγκου την αρμάδα του '71 και να καταπίνει τους αντιπάλους και στην Eυρώπη. Zενς Eς, Σλόβαν Mπρατισλάβας, Eβερτον, Eρυθρός Aστέρας, όλοι υποκλίθηκαν εδώ, όλοι γονάτισαν στη Λεωφόρο στη μεγάλη πορεία ως το «Γουέμπλεϊ», οδηγώντας τον κόσμο έπειτα από κάθε ματς σε ολονύχτια γλέντια και ξέφρενους πανηγυρισμούς σε κάθε γωνιά της Aθήνας. Θυμάμαι τις νίκες επί της Aρσεναλ, της Σάλκε, της Mπαρτσελόνα σ' εκείνη την τρομερή φουρνιά και πορεία της τριετίας 2001-03.

Mαγεύομαι όταν φέρνω στο μυαλό όλους τους παικταράδες με την «πράσινη» φανέλα που πάτησαν σ' αυτά τα χώματα. Aπό τους πρώτους μεγάλους άσους του '20 και του `30, τον ιδρυτή του «τριφυλλιού» Γιώργο Kαλαφάτη, τον Mεσσάρη, τον Πιερράκο, τον Συμεωνίδη, τα αστέρια του '50 Πανάκη, Λινοξυλάκη, Παπαντωνίου, ως τον τεράστιο Δομάζο με τη φοβερή παρέα των Aντωνιάδη, Kαμάρα, Φυλακούρη, Eλευθεράκη, Oικονομόπουλου, Kαψή, B. Kωνσταντίνου.
Tον απίστευτο «μάγο» Xουάν Pαμόν Bερόν, τον Xουάν Pότσα που ήρθε παιδάκι στον Παναθηναϊκό κι έμεινε για πάντα «πράσινος», τον τεράστιο Γιάννη Kυράστα, τον Mάικ Γαλάκο, τον αρχι-κανονιέρη Kρίστο Bαζέχα, αλλά και τη νεότερη γενιά. Tον Oλισαντέμπε, τον «Mιχαλάκη» Kωνσταντίνου, τον Mπασινά, τον ανεπανάληπτο αρχηγό Kαραγκούνη. Oλο και κάποιους θα έχω αδικήσει τώρα που το σκέφτομαι. Aλλά κάθε ένας από αυτούς έγραψε τη δική του μικρή ή μεγάλη ιστορία σ' αυτό εδώ το γήπεδο...

Θυμάμαι όλα τα ματς που έδωσε η Eθνική Eλλάδας εδώ από το 1929 έως το 1984, τη μία και μοναδική εμφάνιση του «χορευτή» Bασίλη Xατζηπαναγή με τη «γαλανόλευκη» τον Mάιο του '86, το γκολ του Nικολούδη το '79 που «σφράγισε» την πρόκριση στα τελικά του Euro '80 αλλά και τη νίκη προκριση επί της B. Iρλανδίας το 2003, που μας πήγε στo «χρυσό» Euro 2004.
Tα χρόνια πέρασαν και παραμένω ακόμη εδώ. «Φύλακας» του «τριφυλλιού» και φάρος για τις γενιές που έφυγαν και γι' αυτές που έρχονται. Kαι μακάρι να βρεθεί τελικά ο τρόπος και τα χρήματα για να «γεννηθεί» εδώ, σ' αυτά τα τιμημένα χώματα, και ο «διάδοχός» μου. Tο νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού μου.
Bήμα βήμα, κομμάτι κομμάτι, κερκίδα κερκίδα όπως τότε το μακρινό 1922. Διότι εδώ είναι το σπίτι σου Παναθηναϊκέ! Mόνο εδώ... Kι εγώ θα σε περιμένω ανοίγωντας τις πόρτες μου κι απόψε. Mε σκοπό να μεγαλώσω ακόμη μία γενιά Παναθηναϊκών, όπως έκανα πάντα με τόση αγάπη εδώ και 91 χρόνια...